2023-07-14

Dag 7 tot en met dag 11!

Nu ik bedenk wat de eerste zin eigenlijk zou zijn, moet ik een beetje om mezelf lachen. De eerste zin die ik wilde maken: “eindelijk de tijd gevonden om wat op papier te zetten”.

Terwijl ik volgens mij al vanaf vanmorgen 11 uur in een soort puberale gamehouding op een tuinstoel hang omdat de botpijn toch wel echt begonnen is. Dus het is niet dat ik de tijd niet heb gehad maar puur omdat de pijn de afgelopen dagen toch wel wat pittiger is.

De chemo’s van vorige week hebben mij 2 dagen een behoorlijk ongemak gegeven en daarna was het goed te doen, alleen heel moe en hoofdpijn. Dus een beetje sporten, hangen en kletsen met de prima club mensen om ons heen. Over die club kan ik eigenlijk wel duidelijk zijn; de Nederlanders zijn leuke mensen, de Australiërs en Nieuw-Zeelanders gezellig, kletsen heerlijk mee en hebben ook nog wel iets van de nuchterheid. Maar dan…. de Amerikanen. Bij iedere prik, wat echt niet meer dan een corona prik is, maar na 8 prikken gewoon wat irritant wordt, moet er minimaal ijs op en worden ze ondersteund door degene die ze bij zich hebben. Man man man, wat is deze groep theatraal.  

Donderdag tot en met zondag gebeurde er niet zoveel behalve de ochtend- en avondprik om de stamcellen te vermeerderen en ze de bloedbaan in te werken. Prima te doen en met de nodige controles ook wel weer even fijn om te weten hoe je er voor staat. De arts hier heeft niet zo heel veel te doen, gelukkig maar. Als er iets gevraagd wordt, qua klachten die opgekomen zijn, is het standaard antwoord: “comes with the chemo”.

Maandag stond ons een leuk iets te wachten en dat is dat we even, met de eerste groep waar ik me in bevind en die dus ook voorloopt in het programma, op city tour konden gaan. Ons uitzicht laat vanalles zien, de Popocatepetl, daken waar gastanks op staan met loshangende elektra draden, tot een reuzenrad in de verte en hypermoderne gebouwen, die de skyline van Puebla voor de bergen vormt.

In het busje zijn we langs de lokale markt gereden. Hier mochten we er zelfs even uit, maar dat voelde niet goed, want tja als je binnen het gebouw zelfs een mondkapje draagt en niet naar buiten mag. Is het gek als je dan wel losgelaten wordt op een markt. Dus met mondkapje op even wat gekeken naast de bus en daarna er weer in. Bij het Puebla uitzicht  (een mooi uitzicht over de stad) was het anders, daar was nagenoeg niemand dus we konden even eruit en foto’s maken. Dan merk je direct dat er chemo in je lijf zit, we op een hoogte van 2500 meter ons bevinden en de conditie dus echt wel zegt dat het laatste trapje op klimmen niet verstandig is. Hop weer de bus in….. De rit vervolgde zich langs het historisch centrum met prachtige muurschilderingen en gebouwen. Als je dan een leuk terrasje ziet met uitzicht op het park, heb je heel even een gevoel dat je daar ook wilt zitten, maar goed hiervoor zijn we niet naar Mexico gekomen. 

Via het historisch centrum zijn de doorgereden naar Cholula, een voorstad van Puebla. Cholula is de bekende plaats van de Grote Piramide van Cholula, qua volume een van de grootste door de mens gemaakte bouwwerken in de wereld, iets met Maya’s en Azteken. Wie weet zoek ik het nog op, maar mijn hoofd slaat niet meer informatie op dan nodig op dit moment.

Dinsdag was de verschrikkelijke dag daar, de uitnodiging was al een paar dagen eerder gekomen; we hebben Hair Shaving Party. Serieus.. Party? Ik kan me toch hele andere voorstellingen maken van feesten en partijen. Maar goed het gaat eraf dus laten we het maar doen. Dan kom ik terug op iets wat ik eerder heb geschreven, de Amerikanen…….. Laten we wel zijn, haar verliezen is gewoon geen feestje. Het is confronterend want ineens is, het ziek zijn zichtbaar. Zeker in mijn geval, ik heb nog geen zichtbare tekenen van MS. Gelukkig had ik thuis het haar al geknipt naar een goede 2 cm omdat er van mijn eigen haar een mooie haarband is gemaakt. 

Ook Daniëlle vond deze dag echt niet tof en hield hier een dubbel gevoel aan over. Hoe kan je, nadat iemand zijn haar eraf is en je in een bioscoopopstelling naar deze persoon hebt zitten kijken, gaan applaudisseren?? Of het knap is? Nee, het is een heel ander woord en die begint ook met een K….  Ze wilde ook before and after pictures maken met de gehele groep, tenminste dat wilde de Amerikanen.  Grappig dat nagenoeg geen enkele Nederlander zich ook oké voelde bij deze voorstelling en dus rustig bleef zitten tot het zover was. Heerlijk om dan ook iemand bij je te hebben, die precies weet wat je nodig hebt. Daniëlle is recht voor mij gaan staan, zodat de Amerikanen, die gedrag vertoonde alsof ze kaartjes hadden gekocht front-row, totaal geen zicht meer op mij hadden. Topper! Demi Moore is er niks bij en ja het is makkelijker met douchen, nee hoor het is echt niet leuk. Ieder moment van weerspiegeling geeft ook even een naar gevoel, maar het is niet anders. Ik zie toch meer op tegen de komende dagen; Picc-lijn plaatsen, stamcellen oogsten, (hopen dat ik er genoeg heb aangemaakt), twee chemo rondes en daarna krijg ik terug waarvoor we gekomen zijn, mijn stamcellen. Dan is het te hopen dat de chemo’s en alle medicatie zijn werk hebben gedaan in de afgelopen twee weken. Let’s do this!